عهد

امام حسین علیه السلام:

إنَّ المُؤمِنَ لا یُسیى ءُ و لا یَعتَذِرُ، وَ المُنافِقُ کُلَّ یَومٍ یُسیى ءُ و َیَعتَذِرُ؛مؤمن بدى نمى کند که معذرت بخواهد ولی منافق هر روز بدى مى کند و معذرت مى خواهد.

تحف العقول، ص248

یکی از نشانه های ایمان، در امان بودن دیگران از دست و زبان ما است. اگر در تعاملات اجتماعی خود با دیگران، آنها از حضور و رفتار ما احساس امنیت کنند، یکی از نشانه های ایمان است. اما اگر دیگران از رفتار ما در امان نباشند و به روش های مختلف مورد آزار ما قرار گیرند، نشان وجود نفاق در ما می باشد. مومنین قبل از هر رفتار یا گفتار فکر می کنند تا باعث آزار دیگران یا اشتباه نشوند، اما منافق بدون فکر و تدبر رفتار می کند و حرف می زند و غالباً باعث آزار دیگران می شود و برای رفع آزردگی مجبور به عذر خواهی می شود. نفاق و ایمان مراتب و درجات مختلف دارد و نباید کسی را بواسطه داشتن چنین صفتی، منافق مطلق دانست یا مومن مطلق دانست، بلکه هریک دارای درجه ای از نفاق یا ایمان هستند. ما وظیفه داریم دیگران را در رشد و رسیدن به خدا کمک کنیم بدون اینکه افراد را سرزنش یا تمسخر یا متهم کنیم. جامعه اسلامی همانند بهشت یک جامعه امن و سالم از نظر روابط است.