عهد

اینکه میگویند امام حسین علیه السلام ازهیچ بانویی شیر نخورده اند وتغذیه ایشان توسط رسول اکرم صلی الله علیه و آله صورت گرفته به چه معنا بوده؟

درباره سوالی که مطرح شد نسبت به صحت داشتن تغذیه امام حسین علیه السلام از دست یا زبان پیامبر اکرم، باید این توضیح را خدمتتان ارائه دهیم که در تبیین پاسخ نیاز به چند نکته کلامی و اعتقادی وجود دارد.

نکته اول اینکه استناد ما در پذیرفتن چنین کرامات و معجزاتی نسبت به اهل بیت ، مستندات تاریخی و روایی معتبر و قابل اعتماد است. یعنی اگر در روایات معتبر و کتب تاریخی مستند مطلبی درباره کرامت یا معجزه ای از اهل بیت نقل شده باشد، می پذیریم. اما اینکه آیا این کرامت با عقل ما و علم ما قابل توجیه است یا نه ، مطلب دیگری است و نمی توان به صرف اینکه مطلبی با عقل یا علم ما مطالبق نیست  ولی سند  تاریخی دارد و در روایات آمده است، را رد نمود. بلکه در تبیین علمی یا عقلی ان باید تحقیق و بررسی مفصل نماییم و اگر علم ما آنرا نپذیرفت، باید آن واقعه را قبول کنیم زیرا علم ما محدود و خطاپذیر است و ممکن است در آینده علم بشر به آن دست یابد.

نکته دیگر اینکه آیا با وجود بودن حضرت زهرا لازم بوده است که خداوند شیر را از دست یا زبان پیامبر بر دهان امام حسین علیه السلام جاری نماید؟

در جواب این سوال باید گفت: اثبات شئ، نفی ما عدی نمی کند یعنی با اثبات این کرامت از پیامبر، نفی نمی شود که خداوند نمی توانسته این ارتزاق را توسط حضرت زهرا سلام الله علیها انجام دهد ، بلکه مؤید اثبات قدرت الهی و جایگاه پیامبر و امام حسین علیه السلام است. یعنی در شرایطی که حضرت زهرا سلام الله علیها توان جسمی شان برای تغذیه امام حسین علیه السلام مساعد نبوده است، خداوند قدرت خود را در شخصیت پیامبر نشان می دهد، زیرا اگر خود حضرت زهرا سلام الله علیها توانایی شیر دادن را بدست می آورد، چندان کرامت و معجزه ای بحساب نمی آمد بلکه ظاهر کار امر طبیعی نشان داده می شد که با تغذیه و استراحت، توان شیر دهی را بدست آوردند، اما با ارائه ارتزاق بدست پیامبر، کرامت بودن آن تجلی می یابد و جایگاه پیامبر و امام حسین علیه السلام تثبیت می شود.

نکته دیگر اینکه: درباره این نظر که اهل بیت هم مثل ما انسان بودند و بعد مادی داشتند و نیاز به این کرامات نبوده است و آنها هم باید مثل بقیه انسانها باشند. همانطور که خ رضایی فرمودند، اهل بیت در کلیت انسان بودن و بشر بودنشان مانند ما هستند و زندگی مادی و دنیایی دارند و ارتزاق و حشر و نشر دنیایی و حیات و موت ظاهری دنیایی دارند اما در بسیاری از امور زندگی دنیایی شان بخاطر وسعت روحی و مرتبه بالای روحی که داشتند، با دیگر انسانها تفاوت داشته اند.

مثلا اهل بیت دارای عصمت و طهارت باطنی و ظاهری بوده اند و این طهارت در جسمشان هم اثر داشته و وجود داشته است مثلاً حضرت زهرا سلام الله علیها از دوره های زنانه و نفاس و ... مستثنی بوده و بری بوده است. ولادت اهل بیت مانند ولادت دیگر انسان ها نبوده است. اهل بیت در تاثیر پذیری از سرما و گرما مانند ما نبوده اند بلکه قدرت روحی شان این نوع از اثرات را برایشان سهل می کرده است. رشد جسمی اهل بیت با دیگران متفاوت و سریع تر بوده است و..... بسیاری موارد دیگر که در حالات اهل بیت وارد شده است

اما تمام این موارد دلیل بر این نیست که آنها انسان نیستند و یا اگر انسان هستند باید تمام ویژگی های ناقص ما را هم داشته باشند، بلکه باید گفت آنها هم انسان بوده اند اما قدرت معنوی و روحشان بر جسمشان هم اثر می گذاشته و ویژگی های جسمی خاصی پیدا می کردند.

ما هم با رشد معنوی خود می توانیم برخی از آن آثار جسمی را بدست آوردیم مانند شهدایی که تحمل سختی ها  و مشکلات و شکنجه ها را بسیار بیشتر از ما داشتند، زیرا ما تعلقاتمان زیاد است اما آنها کم .